Reisverhaal «Banks Peninsula 2, Mt Cook»

My First Trip... | Nieuw Zeeland | 0 Reacties 31 Januari 2015 - Laatste Aanpassing 31 Januari 2015

Dinsdag 27 januari

We zouden het rustig aan doen, deze dag. Voor het eerst tijdens onze reis zagen we de hemel wat grijzer kleuren. Wolken kwamen opzetten vanuit de bergen. Na de gebruikelijke huishoudelijke taken (en ja, de was doen, dat hoort er na een paar weken ook al bij) en het huiswerk van Joppe konden de kindjes verder bouwen aan hun hut in het bos. Nadien verkenden we nog de omgeving van de camping, die gezien de ligging aan de monding van een rivier in de zee, wel weer de moeite was. In de late namiddag besloten we nog een kleine wandeling te doen in de dichtstbijzijnde bergen. De rit terug bleek voor Wendy al gauw een uitputtingsslag : ze sleurde zich in eerste verzet moedig de berg op. De wandeling zelf ging eerst door een dicht begroeid woud met exotische planten en oude bomen om dan te eindigen in een open vlakte met zicht op de baai van Akaroa. Joppe wandelde zoals altijd dapper mee (met steunvan de nodige ‘wandelvertellingen’), Leonie liet zich daarentegen maar al te makkelijk dragen door sterke papa. Eenmaal terug bij ons Wendy, reden we de berg af richting Akaroa. We hadden immers een tip voor een leuke camping gekregen van iemand die ook op de camping in Okains Bay stond. Ze zei dat die camping veel kleinschaliger en leuker was. Wij dus gaan zien. De camping was inderdaad echt wel zeer mooi gelegen (maar ook even moeilijk bereikbaar, alweer een uitdaging voor ons Wendy). In tegenstelling tot de vorige campings die we gedaan hebben, was er op deze camping géén Kiwi te bespeuren. Het zat vol met Duitse en Nederlandse backpacktoeristen. Enfin, zoals gezegd, we genoten vooral van het uitzicht….

Woensdag 28 januari

S morgens wakker geworden van het geblaat van de schapen. De camping bleek eigenlijk ook dienst te doen als schapenweide (of omgekeerd?). Na een snel ontbijt (we moesten al om 10u van de camping) reden we terug richting Akaroa. In het dorpje bij de camping stopten we nog even om het lokale gemeenschapshuis en het mini-mini kerkje te bezoeken. Eenmaal terug in de wagen volgde een hele trot. We zouden immers landinwaarts rijden om dan via de ‘scenic inland route’ in Geraldine te belanden, een stadje aan de voet van de bergen. In de late namiddag kwamen we op onze eindbestemming aan : een DOC site, zo’n 10 km voor Geraldine. De DOC site was mooi gelegen, en we waren de enige bezoekers ! Terwijl Joppe zijn rekenoefeningen deed met mama, ging papa met Leonie op zijn rug het lokale ‘wandelcircuit’ verkennen. Net als gisteren liep het pad door een dichtgegroeid woud om te eindigen ineen uitzichtpunt.

Donderdag 29 januari

Die ochtend waren we echt klaar voor de bergen. Nog even een korte stop in de lokale shop van Geraldine en dan richting de hoogste berg van Nieuw Zeeland (Mt Cook). De ‘koekjesberg’ zou even op zich laten wachten, maar wat een mooie zichten op de weg ernaartoe !! Anders dan in Akaroa waren de wegen hier echt zeer goed te doen, je had echt niet het gevoel dat je in de bergen aan rijden was. En plots was het daar, het eerste, turquoois blauwe meer ‘Lake Tekapo’. We zetten Wendy aan de kant van het meer en maakten ons op voor een mooie wandeling aan de rand van het meer. Tijdens onze tocht kwamen we nog een Vlaams koppel tegen dat Nieuw Zeeland verkende met de fiets. Dapper ! maar vooral ook vrij gevaarlijk, leek ons, gezien de wegen hier niet echt op fietsers zijn afgestemd. Na het eerste ‘lake’ volgde even later een nog mooier meer, lake ‘Pukaki’. De boorden van dit meer boden een prachtig zicht op de aanstormende bergketen rond Mt Cook in de verte. En ja, de ‘kampioen’ van Nieuw Zeeland liet even een glimp van zijn top zien uit de wolken, wij blij natuurlijk. Via de website ‘campermate New Zealand’ hadden we vernomen dat je aan de rand van dit meer een prachtige ‘freedom’ camping had. Zo gezegd, zo gedaan. We zagen dat nog andere toeristen zich dit plekje toeëigenden en gingen ook onze kans. Wauw, wat een uitzicht ! Definitely de mooiste campeerplek tot nu toe ! De kindjes maakten al meteen een hutje aan de rand van het meer, waar ze ‘winkeltje’ konden spelen. S avonds kondenwe genieten van een prachtige zonsondergang. Soms vraagt een mens zich af……

Vrijdag 30 januari

Na het gebruikelijk ochtendritueel bracht Wendy ons tot bij de voet van de hoogste berg. Het dorp met eenzelfde naam als de berg, bleek niet veel soeps, maar de omgeving eromheen des te meer. We zouden in eerste instantie een wandeltocht ondernemen naar de ‘Hooker glacier’. Het werd een tocht van ca. 1,5uur. Het wandelpad was prima begaanbaar, zelfs een beetje te makkelijk, zodat het voor Joppe niet echt een uitdaging was. Maar het einddoel was wel echt de moeite waard : zicht op de gletsjer en een (van het stof uit de stenen) grijsgekleurd gletsjermeer. Toch even met de voetjes in het water gestaan om te voelen of het water ook daadwerkelijk ijs en ijs koud was. Inderdaad… het werd een klein sauna effect voor onze voeten….. Het weer was die dag redelijk geweest, maar tijdens de terugweg gingen de regensluizen open. Druipnat belanden we terug in onze camper. Dit was dan de keerzijde van camperen : de avond doorbrengen met vier mensen in een kleine camper die in het midden van onze ‘living’ dan nog bespannen was met een wasdraad. Maar ach, morgen zou het beter worden….

Zaterdag 31 januari

En inderdaad, nog tijdens het gebruikelijk ochtendritueel deed de zon de eerste schuchtere pogingen om zich door het wolkendek te priemen. Wij weer op weg, we zouden ditmaal de andere gletsjer gaan bezichtigen, de ‘Tasman glacier’. Wat op papier een tochtje van een half uurtje zouden moeten zijn, eindigde in een dagvullend programma. Op het menu stonden : een prachtig zicht op de vlakte van het meer en vooral een adembenemend spektakel in en rond het gletsjermeer. Laat die Jappen maar een dure bootreis betalen om tot aan de ‘voet’ van de gletsjer te komen, wij konden vanaf de rotsige zijkant genieten van een mooi spektakel, waarbij een afgescheurde ijsblok zich plotsklaps omdraaide zodat het prachtige ‘gletsjerblauw’ te voorschijn kwam. Nu merkten we echt de meerwaarde van het ‘slow travelling’, je kan echt de tijd nemen om op één bepaalde plek stil te staan en gewoon te kijken naar het spektakel dat de natuur te bieden heeft. Meer moet dat niet zijn !!! Na een korte stop in de winkel van Twizel keerden we terug naar onze geweldig mooie kampeersite aan de rand van Lake Pukaki. Een mooiere achtergrond om dit verhaal neer te pennen kan een mens zich niet inbeelden. De kindjes vonden het geweldig dat ze hun zelfgebouwd winkeltje aan de rand van het meer terugvonden.