Reisverhaal «Grampians - Broken Hill»

Argentinië - Australië 2018 | Australië | 0 Reacties 18 April 2018 - Laatste Aanpassing 18 April 2018

Maandag 9 april

Tijd om het binnenland in te gaan ! We verlieten de zachte zandstranden en reden de ruwe outback in. De bergen van de ‘Grampians’ vormden de eerste stop. Dit gebergte bestaat voornamelijk uit zandsteen, gevormd op de bodem van de oceaan en dan omhoog gestuwd door aardbevingen. In de ijstijden lagen deze bergen aan zee, nu liggen ze op honderden kilometers landinwaarts. Zandstenen zijn niet erg bestand tegen regen en wind, waardoor ze makkelijk verweren, en dat levert op zijn beurt een prachtig mooi landschap op. Omdat het gebergte zo plots oprijst uit het vrij vlakke, omgevende landschap, waren ze ook voor de oorspronkelijke inwoners van strategisch belang. De Grampians is een naam die de ‘veroveraars’ aan het gebied gaven (naar analogie met ‘gelijkaardige’ bergen in Schotland), de aboriginals noemden hun bergen ‘Geriwerd’. Ze gebruikten de rotsen als ‘vergader’plaats. De bergen vormen ook vaak het decor voor hun vele verhalen en legenden (zoals die van de ‘Schepper’ – uitgebeeld als ‘arend’ en zijn twee helpers die de aarde mee vorm hebben gegeven). Typisch is dat in deze verhalen de dieren (zoals de ‘reuzenemoe’en de zwarte raaf) hoofdrollen spelen. Deze cultuur heeft toch wel een zeer sterke band met de natuur. Het bezoekerscentrum was onze eerste stop in de Grampians. Het centrum wordt uitgebaat door aboriginals. Het toont niet enkel het verhaal van de stenen maar ook van de mensen die dit gebied duizenden jaren hebben bewoond. Fascinerend. Laat in de middag reden we nog door naar een plek waar we die eerste bewoners een rotstekening achterlieten van ‘Bunjil’, de ‘Schepper’ van de wereld. Men weet niet juist hoe oud de tekening is, maar kans bestaat dat hij tot 20.000 jaar oud is. De site met de rotstekening is wel aangeduid en wordt wel onderhouden, maar echt stormlopen doet het hier toch niet. We stonden er heel alleen op de parking, terwijl de tekening toch duidelijk een historisch belang heeft. Vreemd, maar goed. Overnachten deden we op een camping in het nationaal park.

Dinsdag 10 april

Vroeg opstaan is hier duidelijk de boodschap. Het is immers ook al vroeg donker, dus als je nog iets van je dag wil hebben, moet je wel de Aussies volgen en dus vroeg uit de veren komen. We zouden die dag een wandeling maken door het prachtige rotslandschap. Een goed begaanbaar pad bracht ons naar de ‘Venus Baths’. De door de rivier uitgehouwen ‘holen’ waren perfect om een ‘bad’ te nemen, wat we met veel plezier ook deden (op deze toch vrij warme dag). Het pad slingerde verder bergop, passeerde nog een lege waterval en ging dan door een heuse ‘canyon’. De ‘boulder’stenen waren weer perfect om een klein klimmerke te placeren…. De ‘canyon’ werd verderop zo nauw dat er maar één persoon tegelijk doorkon. Machtig om tussen deze rotsen door te laveren. Na klim -en klauterwerk bereikten we dan de top (‘de Pinnacle’). Daar hadden we een prachtig zicht op de vallei. Net als de vorige nacht kampeerden we op de camping van het nationaal park.

Woensdag 11 april

We voelden die ochtend al dat de temperatuur die dag de hoogte zou ingaan (tot 38°). We stopten nog even voor een korte stop aan een prachtig uitzichtpunt (Reeds Lookout en de Balconies) en reden dan naar het noordelijk deel van de Grampians. Het was alweer wat zoekwerk, maar we vonden uiteindelijk dan toch een tweede site met ‘aboriginal’ rotstekeningen. Ditmaal waren er een reeks handen en een aantal dierenpoten afgebeeld. Het was hier even puffen en blazen van de warmte, maar wél écht de moeite waard. Na dit cultureel intermezzo zetten we onze tocht landinwaarts verder. We strandden uiteindelijk in Hopetoun, een klein dorp mét gratis camping aan een zwemvijver. En ja, het water was alweer zalig, de kindjes amuseerden zich.

Donderdag 12 april

Die nacht niet goed geslapen door de wind (zo’n warme ‘fühn’ wind) én de warmte. Het verjaardagsontbijt maakte veel goed uiteraard ! Zalig om op deze plek je verjaardag te kunnen vieren. Na het ochtendritueel (incl. zwempartij) vervolgden we onze route noordwaarts. We hielden ’s avonds halt in een bos langs de machtige ‘Murray’ rivier. Deze rivier is de langste van het continent en vormt écht dé levensader van Australië. Van zodra je in de buurt van de rivier komt, maakt het dorre landschap plaats voor groene weiden, boomgaarden én gestileerde gazons, en dat allemaal dankzij irrigatie (ze pompen tegenwoordig trouwens een beetje veel water uit de rivier, waardoor heel wat zijrivieren droog komen te staan). We vonden een zalig (gratis!!!) plekje langs de rivier, een ideaal decor voor een heerlijke verjaardagsavond (incl. een klein ‘fuifken’…).

Vrijdag 13 april

Het ging die ochtend allemaal heerlijk traag. Ontbijtje klaarmaken, zwemmertje doen, les geven… Het was al middag toen we afscheid namen van die heerlijke plek. En dan rijden, rijden, rijden. Het grote niets in. Weg groen, weg boomgaarden. Die outback lijkt toch verdacht veel op de pampas. En dan plots, een stad ! Mijnschachten en -bergen laten meteen de achtergrond én het belang van deze ‘outback’stad zien. Sommige van de installaties hebben duidelijk hun tijd gehad en krijgen een tweede leven als industrieel erfgoed. Andere zijn nog steeds in werking. Broken Hill heeft zowat de belangrijkste mijnbouwbedrijven van het land (en de wereld…) voorgebracht. Silver City, omdat de ondergrond vol zilver zit. We kampeerden, vlakbij het centrum van de stad.

Zaterdag 14 april

Na het ochtendritueel deden we een korte verkenningstocht door de stad. We passeerden een kleine markt en slenterden door het compacte centrum. In het centrum staan nog een aantal ‘oudere’ gebouwen (eind 19^de eeuw), met hun typerende ‘westernachtige’ architectuur. Nadien brachten we een bezoek aan een mijn, even buiten de stad. Deze mijn is maar enkele jaren echt operatief geweest (tijdens de jaren 1890). Op zijn hoogtepunt werkten (en woonden) er zo’n 200 mensen. Men had zelfs even een eigen smelterij op de site om het zilver uit de rest van de stenen (en het lood) te destilleren. Lang heeft het evenwel niet geduurd. Nadat men een veel grotere ertsader vond in Broken Hill, verhuisde men gewoon naar daar en werd de site verlaten. Tegenwoord is het een openlucht museum. We kregen een privé rondleiding en het leuke was dat we niet enkel bovengronds bleven maar ook een kijkje konden nemen onder de grond. We daalden af in één van de uitgehouwen schachten en zagen in welke primitieve omstandigheden die mijnwerkers (12uur per dag !, 6 dagen op 7) moesten werken. Na het bezoek aan de mijn, reden we nog door naar Silverton. Ook dit is een ‘spookdorp’, ooit welvarend door de vondst van ertsten in de omgeving, maar al even snel verlaten na tegenvallende opbrengsten. Heel wat gebouwen uit het dorp zijn gewoon uit elkaar gehaald en in Broken Hill terug opgebouwd. Enkele gebouwen, in verspreide slagorde, zijn blijven staan. Vreemd. Een aantal van de oude gebouwen zijn ingenomen door kunstenaars, aangetrokken door het mooie licht in het weidse outbacklandschap. Het uitzichtpunt dat zich even buiten het dorp bevond, gaf ons al een mooie impressie van deze outback : een onmetelijke vlakte, een ‘oceaan’ van rode steen en stof. Begin jaren 1990 werden een aantal kunstenaars samengebracht op een unieke locatie, net buiten de stad. Ze namen de top van een berg in en kampeerden er enkele maanden. Gedurende die tijd maakten ze prachtige beeldhouwwerken. We bezochten dit park bij zonsondergang, het tijdstip waarbij de vormen en kleuren het best tot uiting kwamen. Een magische plek !!!!!!

Zondag 15 april

Na het ochtendritueel gingen we alweer op pad. Er wachtte ons een lange rit in oostelijke richting om opnieuw aan de kust te komen (zo’n 1300. Km in totaal). We stopten nog even aan het museum van de ‘Royal Flying Doctors Service’ en begonnen dan aan een eindeloze rit door de ‘pampas’, eh… de outback. Kamperen deden we aan een uitgedroogd waterreservoir in het koperstadje ‘Cobar’.

Maandag 16 april

En opnieuw ‘on the road’. Het landschap veranderde toch al wel een beetje, het werd al wel wat groener. En dan doken er zowaar plots enkele bergen uit het vlakke landschap op. We maakten nog een kleine ommetoer om het ‘Warrumbungle’ nationaal park te bezoeken. Dit gebergte was het product van vulkanische activiteit. Op een aantal rees een hard gesteente de hoogte in en vormdezo een aantal vreemde ‘toppen’ (met prachtige namen als het ‘broodmes’). We waren net op tijd op een uitzichtpunt om er de zon te zien ondergaan. We kampeerden op een camping in het nationaal park en genoten nog van een prachtige sterrenhemel (‘stargazing’). Het nationaal park staat niet voor niets bekend als één van de donkerste plekken op aarde. We hadden dan nog het geluk dat het nieuwe maan was. We legden onze matjes op de grond en staarden naar de hemelstolp. Zalig.

Dinsdag 17 april

Back on the road. We stopten nog even in Tamworth. Dit stadje staat zowat bekend als de hoofdstad van de countrymuziek. Buiten het jaarlijkse festival (dat helaas in januari plaatsvond) is er in dit stadje niet veel te beleven. Het bezoekerscentrum was wel grappig. Er stond een gigantische ‘gouden’ gitaar voor de deur en in de shop vond je heel wat ‘memorabilia’ van de lokale Country helden (zoals Slim Dusty – de auteur van de hit ‘a pub without beer’, eind jaren 1950bij ons gecoverd door….Bobejaan Schoepen…). Enfin, dan weer de weg op. We reden nog een heel eind door en kampeerden uiteindelijk in het nationaal park .